Çocukluk dönemimde aile büyüklerinin kütüphanesini karıştırırken bazı yazarları okuma şansına nail olsam da o dönemin aklıyla gerçekten romanla alakalı çok farklı hayaller kurmuşum.
Artık akıl+ruh+beden yeterince gelişimini tamamlayınca hatırlayıp okuduğum o kitaplar bir yandan beni o ana götürse de bir yandan ben bunları gerçekten anlamamışım diyorum da... Böyle şeyler iyi ki olmuş diyorum. Çünkü hayata dair güzel izler kalmış oluyor.
Kendin bile 15-20 senelik akıl farkıyla bu kadar hayret ediyorsan kendine... İnsanların nasıl aynı pencerelerden farklı yerlere, kendince bakabileceğini anlamak gerek...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder